Na weer eens driekwart jaar als een achterlijke drinken heb ik me weer laten opnemen in een kliniek. Eigenlijk wil ik het niet, eigenlijk vind ik mezelf een onstellende loser. En toch, ik kan het niet zonder. Ergens heb ik de neiging om toe te geven aan het feit dat ik een chronische verslaafde ben. Of het nu heroïne is, wiet is, maar vooral alcohol. Want alcohol valt het minst op. Je kunt gewoon op een terras, een feestje of een receptie prima indrinken om het daarna thuis laveloos af te maken.
Dat gaat even goed. Tot het moment dat m'n professionele en sociale leven eronder gaat leiden. En dan laat ik me opnemen. Ik besefte me van de weekdat ik sinds 2013 ieder jaar wel minimaal één keer ben opgenomen. Daar moet eens een eind aankomen. Deze keer kies ik voor het Minessota model. Een veel strenger regime, misschien heb ik het wel nodig.
En nog steeds kan ik me niet voorstellen dat ik de rest van m'n leven nuchter ben.
Ik vind het eng....
Dat gaat even goed. Tot het moment dat m'n professionele en sociale leven eronder gaat leiden. En dan laat ik me opnemen. Ik besefte me van de weekdat ik sinds 2013 ieder jaar wel minimaal één keer ben opgenomen. Daar moet eens een eind aankomen. Deze keer kies ik voor het Minessota model. Een veel strenger regime, misschien heb ik het wel nodig.
En nog steeds kan ik me niet voorstellen dat ik de rest van m'n leven nuchter ben.
Ik vind het eng....