In m'n mail archief kwam ik net een opmerking tegen van een vroegere kennis van me.
Even een korte beschrijving. Hij is een Rus, waarmee ik in het verleden veel muziek heb gemaakt, maar waar ik zo mogelijk nog veel vaker ben wezen 'beesten' (feesten is niet het juiste woord) en met wie ik in overvloed alles, maar dan ook echt van alles en nog wat heb gebruikt. Nadat we allebei besloten te stoppen met drugs (in alle varianten, behalve wiet, want dat vonden we geen drugs) bleven we wel zuipen.
Zijn quote: “The fucked-up thing about drinking is that reality fades away. And as soon as you quit, you feel really shit and eager to kill yourself, that kind of stuff. But trust me, that’s just being really hung-over. Facing reality after the hang-over is the real bad trip.”
En, het is zo ontzettend waar! Inmiddels sta ik sinds ruim twee maanden geheel droog en voel ik me lichamelijk weer totaal in orde, beter dan in jaren zelfs. Echter, het blijkt dat het voor iemand die nooit te kampen heeft gehad met verslavingen het onmogelijk is om zich voor te stellen dat die bad trip ontzettend lang duurt.
"Hey, je ziet er weer goed uit.", "Voel je je niet beter zo?", "Het leven is toch veel mooier als je nuchter en helder bent?" Die opmerkingen hoor ik constant om me heen. Goed en lief bedoeld, daar niet van.
Maar nee, het leven is in eerste instantie niet leuker, beter en vooral niet behapbaarder dan als je onder invloed bent.
Als ik heel eerlijk ben dan moet ik erkennen dat ik van m'n late pubertijd (16) tot m'n 31e min of meer constant onder invloed van wat dan ook ben geweest. En dan is het verdomd hard wennen. Maar het is vooral een hard gelag dat de meeste van je leeftijdsgenoten die niet mee gingen in middelengebruik ineens zoveel 'volwassener' en 'verder' lijken en dat de mensen die er wel in mee gingen onder de zoden liggen of tegenwoordig voor mij een slechte invloed, nutteloos en negatief zijn omdat ze er in zijn blijven hangen. En van 90% vrees ik dat ze er nooit meer uitkomen. Niet dat ik er al ben, maar in ieder geval ben ik een paar stapjes verder.
Uiteraard ligt alle verantwoordelijkheid voor de puinhopen die over zijn gebleven nadat de drank- en drugswolken zijn opgetrokken volledig bij mezelf. Maar, godverdomme, nuchter zijn is minder top dan men het je voorspiegelt als je ten einde raad aanklopt bij verslavingszorg.
Conclusie: Nuchter worden is niet moeilijk, nuchter zijn wel.
Even een korte beschrijving. Hij is een Rus, waarmee ik in het verleden veel muziek heb gemaakt, maar waar ik zo mogelijk nog veel vaker ben wezen 'beesten' (feesten is niet het juiste woord) en met wie ik in overvloed alles, maar dan ook echt van alles en nog wat heb gebruikt. Nadat we allebei besloten te stoppen met drugs (in alle varianten, behalve wiet, want dat vonden we geen drugs) bleven we wel zuipen.
Zijn quote: “The fucked-up thing about drinking is that reality fades away. And as soon as you quit, you feel really shit and eager to kill yourself, that kind of stuff. But trust me, that’s just being really hung-over. Facing reality after the hang-over is the real bad trip.”
En, het is zo ontzettend waar! Inmiddels sta ik sinds ruim twee maanden geheel droog en voel ik me lichamelijk weer totaal in orde, beter dan in jaren zelfs. Echter, het blijkt dat het voor iemand die nooit te kampen heeft gehad met verslavingen het onmogelijk is om zich voor te stellen dat die bad trip ontzettend lang duurt.
"Hey, je ziet er weer goed uit.", "Voel je je niet beter zo?", "Het leven is toch veel mooier als je nuchter en helder bent?" Die opmerkingen hoor ik constant om me heen. Goed en lief bedoeld, daar niet van.
Maar nee, het leven is in eerste instantie niet leuker, beter en vooral niet behapbaarder dan als je onder invloed bent.
Als ik heel eerlijk ben dan moet ik erkennen dat ik van m'n late pubertijd (16) tot m'n 31e min of meer constant onder invloed van wat dan ook ben geweest. En dan is het verdomd hard wennen. Maar het is vooral een hard gelag dat de meeste van je leeftijdsgenoten die niet mee gingen in middelengebruik ineens zoveel 'volwassener' en 'verder' lijken en dat de mensen die er wel in mee gingen onder de zoden liggen of tegenwoordig voor mij een slechte invloed, nutteloos en negatief zijn omdat ze er in zijn blijven hangen. En van 90% vrees ik dat ze er nooit meer uitkomen. Niet dat ik er al ben, maar in ieder geval ben ik een paar stapjes verder.
Uiteraard ligt alle verantwoordelijkheid voor de puinhopen die over zijn gebleven nadat de drank- en drugswolken zijn opgetrokken volledig bij mezelf. Maar, godverdomme, nuchter zijn is minder top dan men het je voorspiegelt als je ten einde raad aanklopt bij verslavingszorg.
Conclusie: Nuchter worden is niet moeilijk, nuchter zijn wel.